จากหนังสือสู่ภาพยนตร์ บทเรียนเรื่องฮอลลีวูดเขาคัดเลือกนวนิยายเอาไปทำเป็นภาพยนตร์อย่างไร น่าสนใจมาก วันนี้ขอนำเสนอต่อไปดังนี้ “ผู้ที่เป็นบรรณาธิการของสำนักงานหาเรื่องจะต้องคำนึงถึงสิ่งต่าง ๆ มากมาย ก่อนที่จะตัดสินใจซื้อเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เป็นต้นว่าจะหาดารามาแสดงให้เหมาะสมกับเค้าเรื่องได้หรือไม่ จะต้องใช้ทุนรอนประมาณสักเท่าไรในการสร้างเป็นภาพยนตร์ เมื่อทำเป็นภาพยนตร์แล้วจะฉายในต่างประเทศได้ดีเพียงไร เรื่องที่กำลังพิจารรานั้นเหมือนกับภาพยนตร์เรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เคยทำมาแล้วหรือไม่ เมื่อทำเป็นภาพยนตร์ขึ้นแล้ว เรื่องนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง จะถูกเซนเซอร์หรือไม่และที่ตรงไหนบ้าง บรรณาธิการจะต้องพิจารณาอีกด้วยว่า เรื่องนั้นเป็นบทละครหรือเป็นหนังสือนวนิยาย เมื่อนำขึ้นเล่าบนเวทีแล้วจะมีคนดูมากหรือไม่ หรือเมื่อพิมพ์เป็นเล่มออกจำหน่ายแล้วจะมีคนอ่านมากหรือไม่ ในการนี้บรรณาธิการจะต้องคิดล่วงหน้าเป็นเวลาแรมเดือนหรือแรมปีก่อนที่ละครจะขึ้นเวทีหรือก่อนหนังสือจะพิมพ์เสร็จออกจำหน่าย และจะต้องคำนึงไว้ด้วยว่าเรื่องที่กำลังพิจารณานั้นกว่าจะทำเป็นภาพยนตร์เสร็จก็อาจกินเวลาอีกสองหรือสามปี ถึงตอนนั้นคนดูหนังจะว่าอย่างไรบ้าง การทำงานของพวกบรรณาธิการต่าง ๆ ที่ได้กล่าวมาแล้ว เป็นการทำงานแข่งกับเวลาโดยแท้ ความผิดพลาดก็ย่อมจะมีมากเป็นธรรมดา ในปีหนึ่ง ๆ อุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่ฮอลลีวูดจะซื้อเรื่องประมาณ 500 หรือ 600 เรื่อง แต่เรื่องที่จะเอามาทำภาพยนตร์ได้เพียงราว ๆ 300 เรื่องหรือน้อยกว่านั้น สำหรับเรื่องที่เหลือนั้นจะเรียกว่าเสียเปล่าก็ไม่ได้ เพราะฮอลลีวูดจะเก็บไว้ดัดแปลงแก้ไขทำภาพยนตร์ต่อไป จะทิ้งจริง ๆ เพียงร้อยละ 5 เท่านั้น เรื่องที่ยังเอามาทำภาพยนตร์ไม่ได้นั้น จะได้รับการพิจารณาแล้วพิจารณาอีก จะถูกส่งให้คนเขียนบทภาพยนตร์คนนั้นบ้างคนนี้บ้างลองเขียนดู เผื่อว่าอาจมีใครสามารถทำเป็นบทภาพยนตร์ขึ้นได้บางเรื่อง เช่นเรื่องอั๊กลี่อเมริกันก็แต่งขึ้นใหม่เลย ไม่ตรงกับเรื่องในหนังสือ คงเหลือที่ตรงกันแต่ชื่อเรื่อง ประเทศ และตัวบุคคลบางคนเท่านั้น ทั้งนี้เพราะคนแต่งเรื่องอั๊กลี่อเมริกันยังเป็นนักเขียนหน้าใหม่ แฟนยังน้อย ฮอลลีวูดก็ดัดแปลงเรื่องเอาได้ตามใจ แต่ถ้าหากไผเจอเรื่องของนักเขียนหน้าเก่าที่มีแฟนทั่วประเทศ มี”คนรู้จักสำนวนและลีลาการประพันธ์แล้วเป็นจำนวนมากมายและเป็นอย่างดี ฮอลลีวูดก็ไม่กล้าเปลี่ยนเรื่องหรือเปลี่ยนลีลาเหมือนกัน และภาพยนตร์เรื่อง “The night of the Iguana” (คืนนั้นสวรรค์มืด) ซึ่งเคยฉายในกรุงเทพก็ เป็นตัวอย่างอันดีของกรณีที่กำลังพูดถึงนี้ นายเทนเนสซี วิลเลียมส์ เป็นนักเขียนที่ชาวอเมริกันนิยมและยกย่องทั่วประเทศ เพราะนายเทนเนสซี วิลเลียมส์ เขียนหนังสือไม่เหมือนใคร เขาเขียนเรื่องที่เกี่ยวกับกิเลสและตัณหาของคนอย่างไม่ปิดบัง และภาษาที่ใช้ก็มักจะเป็นคำพูดตรงๆ อย่างที่คนธรรมดามักจะกระดากไม่นำมาใช้ บางทีนายเทนเนสซี วิลเลียมส์ก็แนะทางออกในปัญหาศีลธรรมอย่างแหวกแนว ไม่อยู่ในกรอบที่สังคมยอมรับกันทั่วไป อย่างในเรื่อง “คืนแห่งอิกวานา” หรือ “คืนนั้นสวรรค์มืด” นั้น นายเทนเนสซี วิลเลียมส์ได้เขียนถึงคนหลายคนที่มีกิเลสตัณหาอยู่ในใจอย่างรุนแรง และชีวิตก็ต้องดิ้นรนและมีทุกข์ เพราะแต่ละคนไม่ยอมรับในกิเลสตัณหานั้น และพยายามผูกมัดมันไว้เหมือนกับที่เขาเอาตัวอิกวานาผูกไว้ สัตว์ตัวนั้นก็ดิ้นรนเพื่อหาอิสรภาพ พระฝรั่งที่ถูกสึกแล้วคนหนึ่ง (นายริชาร์ด เบอร์ตัน) ต้องเดือดร้อนวุ่นวายเพราะพยายามผูกมัดกามกอเลสในใจตน ครูสาวแก่คนหนึ่งหาความสุขไม่ได้เพราะมีความรู้สึกในจิตใต้สำนึกอยากจะเล่นเพื่อนกับเด็กสาวที่ตนเป็นผู้ดูแล สาวใหญ่คนหนึ่งที่ต้องหาเศษหาเลยกับเด็กหนุ่ม ๆ เพราะสามีปฏิบัติไม่ได้ถึงใจ (อาวา การ์ดเนอร์) ก็กลายเป็นคนวู่วามคุ้มดีคุ้มร้าย ชีวิตของทุกคนในเรื่องไม่มีปกติสุข เพราะแต่ละคนไม่ยอมรับรู้ในกิเลสตัณหาของตน แต่กลับไปมัดมันไว้เหมือนกับตัวอิกวานามันดิ้นอยู่ในอก ทุกคนก็เดือดร้อนไปต่าง ๆ กัน บางคนอาละวาดทางกายถึงกับจับมันมัดเอาไว้จริง ๆ ในที่สุดก็มีศิลปินสาวทึมทึก (เดบอราห์ คาร์) ผู้ที่ได้ผ่านชีวิตผ่านกิเลสมามากแล้ว มาแนะหนทางให้ วิธีนั้นเป็นวิธีแหวกแนว คือให้แก้มัดปล่อยตัวอิกวานาให้เป็นอิสระเสียเถิด สงสารมัน เมื่อตัวอิกวานาในหัวใจของแต่ละคนถูกตัดปล่อยเป็นอิสระแล้ว ชีวิตของทุกคนก็เป็นปกติสุข” (เมืองมายา) | 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น